همین یک سال پیش بود…

شب بود و مهتاب رنگ پریده از میان آسمان نیمه ابری تلاش می کرد نورش را گرچه بی رمق و کم سو، بر تاریکی فضا فرود آورد اما در نهایت می توانست چهره پر لک و جوشی از خود نمایان کند، چهره ای که آنشب با وجود اینکه بزرگتر از همیشه به نظر می رسید توانی برای سیطره بر فضا نداشت. وقتی داستاخیم پینوتسیوا، ایستاد و از بالا به دیوانسون ماخیما خیره شد نسیم نیز که ملایم می وزید تلاش داشت تا با تولید صدای محو و یکدستی که از برخورد با درختان انبوه اطراف تولید می کرد و با رقص موهای دیوانسون ماخیما هماهنگی کامل داشت، در کنار جنگ مهتاب با تاریکی، سکوت را بشکند اما در مجموع این سکوت و تاریکی بودند که آن اطراف در آن ساعات آخر شب حکم میراندند.
داستاخیم به آرامی با همان نگاه سردش گفت: «سلام دیوانسون.»
سکوت هر دو را احاطه کرد.
ادامه داد: «دیوانسون، متاسفم. نمی خواستم اینطور بشه، نمی خواستم. راستی دیوانسون، سال نو مبارک.»
آنگاه یک شاخه گل سرخ روی قبر دیوانسون گذاشت و کمی دور شد.
و پرسید: «می تونی روزی مرا به خاطر اینکه مست پشت فرمان نشستم ببخشی؟»
===================================================
پی نوشت یک: این، برداشتی بود آزاد از It Was A Year Ago نوشته گریس کاگویمباگا.
پی نوشت دو: مخلوط دود و یخ و آب انار و استینگ…
پی نوشت سه: دانلود A Thousand Years