کافه تاتر…

دیشب به کافه رفتم.
وارد شدم و پشت میز کوچکی نشستم.
قهوه ای نوشیدم و سیگاری دود کردم اما همه توجهم به سمت پیرمرد و پیرزنی بود که در میان هیاهوی دخترکان و پسرکان کافه، با خنده هایشان از خوردن همبرگر و نوشیدن قهوه و مرور گذشته در چشم یکدیگر لذت می بردند. این تاتر بی نظیر تخیلم را برانگیخت. پرده بعدی تاتر را در ذهن خود تجسم کردم. زمان در آن کافه کوچک از فضای محیط بر فنجان های قهوه میان پیرمرد و پیرزن، به نرمی به پرواز در آمد، از بالای میزشان ارتفاع گرفت، به آرامی از سقف کافه عبور کرد، بر فراز کافه اوج گرفت، و پس از گذر از ابرهای آسمان سرد شهر در آن شب زمستانی، در گذشته ای دور در کافه ای ساحلی در میان فنجان های قهوه زن و مردی جوان که اولین قهوه دو نفره شان را می نوشیدند و در نگاه هایشان آینده را به تصویر می کشیدند فرود آمد…
تاتر که به پایان رسید از کافه بیرون آمدم.
به مخلوط به ظاهر ناهمگن نور و سرما قطعه ای از اریک ساتی افزودم.
هوس داشتم لذت مطالعه «جستجو»ی پروست را نشسته بر سر توالت فرنگی بچشم.
به سمت خانه به راه افتادم…
=================
پی نوشت: هیچ چیز مبتذل تر از این نیست که گاهی خودمان را به قهوه دعوت نکنیم.